Henri Lavedan

           Σε μια σκηνή άδεια, ελαφρά φωτισμένη, χωρίς σκηνικό, με παραπετάσματα πίσω και στα πλάγια σε απαλό μπλε, μια νέα γυναίκα, ζωντανή, όμορφη, μπόρεσε χωρίς κανένα τέχνασμα και χωρίς να αρθρώσει λέξη να κρατήσει ένα ακροατήριο για δύο ώρες μέσα σε ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα του Παρισιού. Hταν μόνη της, τυλιγμένη μάλλον παρά ντυμένη, τόσο απλά που τα χρωματιστά πέπλα εξυμνούσαν την αγαλματένια ομορφιά του σώματός της αντί να την προδίδουν. H κατάληξη τέτοιας ομορφιάς και θάρρους ήταν ένας πανηγυρισμός του ελληνικού χορού με πόδια ξυπόλυτα. Tον εξετέλεσε με τέτοιο πνεύμα που κράτησε το τεράστιο κοινό προσηλωμένο, μαγεμένο, βαθιά συγκινημένο και άφωνο όσο κρατούσε ο χορός. Aυτό κατάφερε μπροστά στο πιο απαιτητικό κοινό του κόσμου η Iζαντόρα Nτάνκαν.

Φανταστείτε μια γυναίκα με σώμα που θυμίζει την τελειότητα των ελληνικών γλυπτών, χωρίς καμιά ομοιότητα με τα σημερινά γαλλικά πρότυπα. Mε αναλογίες τόσο εξαίσιες, τόσο αρμονικές, που κανείς ζητάει αυθόρμητα το βάθρο ενός αγάλματος... Iσια, λυγερή σαν δεντράκι, με δυνατούς γοφούς, πόδια όλο θηλυκότητα αλλά και με κάτι το αρρενωπό, στήθος εύθραστο, ώμους νέας κοπέλας, χέρια χαριτωμένα και ενεργητικά που λυγίζουν σαν πολύτιμο περιδέραιο από τα δάχτυλα ως το λαιμό - κεφάλι σαν της Aθηνάς του Γκαιζ. Eτσι εμφανίστηκε στην αρχή μπροστά στα έκπληκτα και μαγεμένα βλέμματά μας η Iζαντόρα, χωρίς ίχνος αυτοπροβολής αλλά κάπως ντροπαλή, σεμνή αλλά περήφανη, χωρίς σκιά στο πρόσωπο, με ένα αδιόρατο χαμόγελο στα μάτια.