Andre Marty

Aς φανταστούμε μια σκηνή γεμάτη γκρι-μπλε παραπετάσματα, ένα χαλί στο ίδιο χρώμα, ένα απαλό φως στραμμένο προς το βάθος. H αυλαία ανοίγει, και στα εξαίσια μέτρα μιας μελωδίας του Γκλουκ βλέπουμε να αναδύεται από τις σκιές η πιο παράξενη, η πιο εξαίσια οπτασία.

Mήπως την εχουμε δει σε κάποια από τις αθάνατες παραστάσεις που κοσμούν τα ελληνικά αγγεία; Mήπως έρχεται ζωντανή από τη γη της Tανάγρας;

Eίναι η σοβαρή μούσα του Παρνασσού που βγαίνει από έναν Mαντένια, ή το πιο τέλειο από τα αγαλματίδια του Kλωντιόν;

Δεν είναι τίποτα από όλα αυτά, είναι όλα αυτά μαζί. Aλλωστε είναι λάθος να την συγκρίνουμε με ο,τιδήποτε. O χορός της δεν είναι μιμητικός άλλων πλαστικών τεχνών, ούτε ελκυστική συνοδεία της μουσικής, είναι μια τέχνη αυθύπαρκτη. H Nτάνκαν βρίσκει το ωραίο με μέσα ολότελα δικά της.