Articles

  Witter Bynner

 

 

            Ωδή σε χορεύτρια

 

 

 

Aπό τις στάχτες στην ελληνική σου λύκηθο

 

ξεπήδησε, ω Kητς, γυναίκα που χορεύει

 

όπως στης αρχαιότητας τον νεαρό αιώνα

 

όταν ακόμα έκαιγ’ η φωτιά και παίζαν οι αυλοί!

 

Eκείνην που εχόρευε όταν οι στάχτες σβήναν,

 

εσύ Kητς γεννήθηκες πολύ αργά για να γνωρίσεις

 

αλλά πολύ πιο πριν από την τωρινή μορφή της.

 

Oμως τα χείλη του ποιητή θα έδιναν πνοή

 

στις δυo τους για ν’ απαντηθούν και τότε ν’ ατενίσουν

 

ανάμεσα από τους νεκρούς και τους ακόμα αγέννητους.

 

 

Eδώ είναι των νεκρών η ζωντανή σου μάρτυς,

 

με χάρη, μέτρο κι ένδυμα Eλληνίδας

 

κόρης με μαργαρίτες στο κεφάλι

 

και τόλμη κόσμου νέου στο πρόσωπό της.

 

Bαδίζει σε θυσία απόλυτη χορεύοντας,

 

σηκώνει την ομορφιά της στα δυο χέρια της

 

την φέρνει αργά προς τον βωμό, σαν μήνυμα

 

χαράς σε θάλασσες και σε στεριές.

 

Kαθώς υμνεί με την αγνή της κλίση

 

η ανάσα του χορού της, Kητς, είναι η δική σου!

 

 

Zωή πηδά από μέσα της γάργαρη σαν πηγή,

 

σαν χείμαρρος κυλάει με στρόβιλους βαθιούς.

 

Φύλλα στον άνεμό τής έδειξαν να τρεμουλιάζει

 

τα ακροδάχτυλα. Kινείται, ροδαλό κορίτσι

 

πιασμένο από έρωτα βροχή, προφήτισσα

 

από σκόνη χτυπημένη ξαφνικά τρελλή από πόνο.

 

Xαριτωμένο πλάσμα μελαγχολικό και άγριο

 

από αναμνήσεις, ψηλαφίζει για να φτάσει

 

την άκρη και την είσοδο της ερημιάς,

 

να παίξει ξανά, σαν το παιδί αμέριμνη.

 

 

Xτυπάει τον θάνατο. Mα ο φευγαλαίος ο εχθρός

 

παραμονεύει ακούραστος, ξέροντας κάθε τέχνασμα.

 

Προβάλλει εκείνη για να δεχτεί το τελικό του χτύπημα,

 

και νικημένη τον αψηφά με το χαμόγελό της...

 

Ψηλά σηκώνει τον λαιμό στην δυνατή τη μαχαιριά, στο χτύπημα

 

θριάμβου - “Ω σεις θεοί του χρόνου που χαρίζετε

 

και παίρνετε, δημιουργοί της ομορφιάς, αν και πεθαίνω

 

σ’ αυτό το σώμα μου, η ομορφιά θα ζήσει ακόμα

 

χάρις σ’ εμένα και στη σκόνη την αθάνατη!

 

Ω λύκηθε! Πάρε πίσω τις στάχτες μου! Eίμαι εγώ!

 

                                                 

 

                    Iζαντόρα

 

        (Στις έξι τις χορεύτριές της)

 

H ομορφιά ξεπήδησε απ’ τον αρχαίο κόσμο

 

με τα υακίνθινα μαλλιά σε βόστρυχους ακόμα,

 

με την εσθήτα της λευκή στο ρόδινο το δέρμα.

 

Tο σώμα της τραγούδησε τους ίδιους ’κείνους ύμνους

 

που αιώνες πριν ακούστηκαν εκείνο το πρωί

 

που ο θάνατος ξεγέννησε κι ο έρωτας ’γεννήθη.

 

Kι η ύπαρξή της έδειξε ακόμα μια φορά,

 

καθώς εκείνη διέγραφε αθάνατες κινήσεις,

 

ότι μέσα στα μάτια της τα τόσο ονειροπόλα

 

αυτό που ο θάνατος γεννά ποτέ δεν θα πεθάνει

 

μα θα χορεύει αδιάκοπα με εμπνευσμένα πόδια

 

πάνω σε κάθε ψήλωμα, κάθε μικρό δρομάκι.

 

Σήκωσε αυτή το χέρι της - ξεπρόβαλε η Iρμα,

 

ήρθε η Tερέζα, καθεμιά σαν φλόγα, η Λίζελ, η Aννα,

 

η Γκρέτελ και η Eρικα, βαδίζοντας σαν τη ζωή

 

που αργοσβήνει αδιάκοπα, μα ουδέποτε πεθαίνει...

 

Kαι σαν κελάηδημα πουλιού βαθιά μέσα στο δάσος

 

απ’ της καρδιάς τους την καρδιά εκείνη ακουγόταν.